‘Saw these guy's last night in Belgium at Eeklo N9 club. Great band with RJ starring on front. I wish that every bluesshow had this level , the world would be a better place for a bluesfan who likes quality music’.

Dit zijn niet mijn woorden ,maar een copy-paste van een opmerking van ene ‘ nowildwolf ’(nickname) die ik deze morgen vond op het internet onder een You Tube video van RJ Mischo en het Tomi Leino Trio. Want hoewel aangekondigd als the Red Hot Blues Band is het wel degelijk dit Finse drietal dat R.J. op deze Europese tournee begeleidt. En blijkbaar ook niet voor het eerst want R.J. en de band waren zeer goed op elkaar ingespeeld. Eerlijk gezegd, met bovenstaande opmerking is bijna alles gezegd.

Ruim twee uur lang, en netjes verdeeld over 2 sets stroomde het speelplezier van het podium. Volgens R.J. is every night on stage like saturday night, and every saturday night is like New Year’s Eve, met ander woorden party time en dat gevoel probeerde hij, met succes, over te brengen op het N9 publiek, dat voor een doordeweekse woensdagavond toch in vrij grote getale was afgezakt om deze mondharmonicavirtuoos aan het werk te zien. R.J. ’s recentste album ‘I Hope You’re Satisfied’, zijn dertiende trouwens, dateert van oktober 2018, maar voor het stofferen van zijn setlist plukte de man ook uit zijn eigen rijkgevulde songcatalogus en de onuitputbare blues schatkamer. Onder andere ‘Backtrack’ (Little Walter), ‘Going Down On The Line’ (Earl Hooker) passeerden de revue. En bij Frank Frost’s ‘Never Leave Me At Home’ werd er enkel door de zoutpilaren niet bewogen. En dat was ook bij ‘You Can’t Hurt Me Anymore’, tevens een cover, ook het geval. Natuurlijk staat bij R.J. de mondharmonica centraal, en de instrumentale boogie’s & shuffles vliegen je om de oren, maar die zijn zo gevarieerd dat die nooit gaan vervelen. Hoe kan het ook anders met zo een bataljon smoelschuivers voor je neus. Ik dacht zelfs een instrumentale versie van ‘Ode To Billie Joe’ (Bobbie Gentry) te herkennen. Maar ook vocaal staat hij zijn mannetje getuige een stomende versie van ‘Foxy Girls In Oakland’. Soleert de man graag op zijn harmonica’s , hij liet net zoveel ruimte voor gitarist Tomi Leino die daar dankbaar en met grote klasse gebruik van maakte.

Natuurlijk kregen ook Jaska Prepula (bass, guitar) en drummer Mikko Peltola hun gloriemoment. Daarnaast bleek hij ook een leuke ‘storyteller’. Is het nu echt gebeurd of niet, maar ’s morgens gedumpt worden door je lief, beroofd en beschoten worden voor de deur van de club waar je die avond moet optreden, en dan diezelfde avond je huidige echtgenote leren kennen... ja een mens maakt wat mee in zijn leven hé. Hij schreef er dan ook maar een song over ‘They Try To Kill Me’. Deze negenenvijftig jarige Amerikaan maakte zich ook vrolijk over het feit dat er nergens in de club tv schermen aan de muur hingen ! ‘Already 40 years of live music on this stage and no TV screens on the wall.. wow’. En hiermee dus duidelijk de onverschilligheid van vele Amerikaanse clubbezoekers aan de kaak stelde voor hetgeen er zich op het podium afspeelt.

Hoewel zichtbaar vermoeid, het was het elfde concert in twaalf dagen , kon er na die dikke twee uur fun, op het podium en in de zaal, nog een tweetal bisnummers vanaf. Een dankbaar publiek gaf deze warme sympathieke man en zijn band dan ook een oververdiend applaus.
PS: met dank voor de quote van ‘nowildwolf’

Jan Vanstreydonck

Foto's © Dirk Hellebuyck